Miljoenen; brommertjes, Vietnamezen, ratten, Dongs
Door: Mandy
Blijf op de hoogte en volg mandy
28 Juli 2014 | Vietnam, Nha Trang
Ondertussen is ook onze geest in Vietnam aangekomen, en beginnen we te wennen aan de gewoontes hier.
Na de zware wat stille sfeer op Schiphol, met herdenkingsplek, de televisies , en teksten overal , kwam de vliegreis met veel turbulentie en eindeloze uren. Ethiad bleek een prettige maatschappij, maar wij als verwende reizigers denken dat Emirates wel beter is. Toch gingen de uren snel met films kijken, muziek luisteren, eten en beetje dommelen.
We hadden vertraging en moesten rennen in Abu Dhabi om volgende aansluiting te halen. We voelden nog net even de woestijnwind en zagen een ietwat sjofele luchthaven voor we weer op vliegtuig sprongen richting Ho Chi Minh stad.
Om half 8 in de avond kwamen we aan, en moesten in de rijen voor een visum en paspoortcontrole. Uiteindelijk ging dat best vlot en drie kwartier later stonden we buiten compleet met tassen. Ook altijd weer een soort wonder dat die ook aangekomen zijn, en niet ergens bij een overstap op een ander vliegtuig zijn geladen.
Er stond een mannetje met een bordje ‘’EMMELINE``, en binnen 5 minuten reden we door de stad. Leuk zo`n eerste indruk op de avond als je aankomt. Het gevoel van andere jaren komt weer terug-spannend om ergens totaal nieuw te zijn en nog niets te weten.
Wat we zagen viel mee, het leek redelijk modern en schoon, zelfs terrasjes met lichtjes, veel grote auto`s, maar vooral duizenden brommertjes. We werden in drukke straat uit de taxi gezet- de man sprak geen woord engels. Maar we werden opgewacht door miniscuul mevrouwtje dat ons door wirwar van steegjes meenam naar ons geboekte hostel. Met onze jetlag hoofden voelt het dan heel droomachtig aan dat je er opeens bent.
Het hostel in het steegje was er een van vele, waar Vietnamezen gewoon hun smalle huis hebben omgevormd, zodat ze zoveel mogelijk reizigers kunnen herbergen. Zelf verblijven ze met enorme familie in een kamertje zo groot als mijn bijkeuken. Het scheelt natuurlijk dat iedereen hier heel klein en smal is (ze zitten ook allemaal op kleuterstoeltjes). Terrasjes lijken hier voor kabouters.
In de oorspronkelijke huiskamer kan je nu ontbijten, internetten, op de bank hangen, reizen boeken, en je was laten doen. De baby en peuter schuifelt tussen de backpackers door. We bleken hier drie nachten te hebben geboekt, en erg centraal te zitten. Dat het erg krap was, en een piepende airco had namen we maar op de koop toe. Als je ziet hoe de mensen in het steegje leefden, besef je dat je wel een zeur bent als je niet blij bent met je verblijfplek.
De eerste ochtend haalden we onze eerste miljoenen uit de betaalautomaat, en probeerden bij het ontbijt te berekenen hoe het geld (Dongs) in elkaar stak. Valt niet mee met wazige jetlag hersenen. De bedragen zijn enorm, en het lijkt wel monopolie geld. Maar we kwamen erachter dat alles erg goedkoop is, en we dus met een gerust hart honderdduizendjes kunnen uitgeven.
Wandelend door de straten waren we blij dat we al het verkeer van India gewend waren,want als je wilt oversteken, moet je net als daar je gewoon tussen de chaos storten en stoiicijns doorlopen, al heb je het idee dat je nooit levend de overkant zal bereiken.
Wat in de avond duizenden brommertjes hadden geleken had zich nu vermenigvuldigd, en leken ook miljoenen te zijn geworden. Complete straten die gevuld waren met brommertjes. Het rare is, dat er soms lege bussen rondrijden. Blijkbaar heeft elke Vietnamese familie zijn eigen brommer(s).. Die worden ook gewoon in hun huiskamers gezet, waar ze eten, slapen, leven.
We bezochten markten, gluurden in steegjes en huizen. Dat het redelijk schoon leek op straat was betrekkelijk, want de eerste ochtend vloog ik al gillend in Emmeline’s armen omdat er vlak naast mij drie enorme ratten opdoken. Ook in de Botanische Tuinen met dierentuin wemelde het van de ratten, en durfde ik alleen nog maar midden op de paden te lopen. Ze zien er weldoorvoed en groot uit met intelligente ogen en griezelig lange staart. Ik vrees dat ook hier het mijoenprincipe op gaat. Ze verdwijnen in putten en gaten, en hebben vast een soort ondergrondse stad van waaruit ze regelmatig excursies maken naar de bovenwereld. Zoiets als het prentenboek van het oude vrouwtje en de ratten wat ik de kinderen altijd uit voorlas.
Indrukwekkend bleek het oorlogsmuseum, vol gruwelijke foto`s over al het geweld(natuurlijk wel helemaal gezien vanuit Vietnamees oogpunt). Vooral de gevolgen van alle gifgassen gaven een beeld van alle verschrikkingen en van het effect dat er ook nu nog is: veel mismaakte en gehandicapte kinderen. De zaal met gecombineerde foto`s over hoe het er in 1967 uitzag, en anno nu vond ik wel hoopgevend. Zoveel in puin, en dan nu weer mooi en begroeid. Ook de jonge generatie Vietnamezen lijkt optimistisch en vrolijk. Ze zijn meestal aardig, willen van alles voor je regelen en zijn initiatiefrijk. Vooral de vrouwen zijn heel stevig, ook al zijn ze klein en fijntjes. We zagen al twee ruzies tussen vrouwen waarbij ze bijna gingen vechten. We beginnen dus wat te snappen van hoe strijdbaar de bevolking moet zijn geweest in de oorlog(en).
Na ruim twee dagen in Ho Chi Minh stad hadden we genoeg van alle drukte, en namen de dagtrein naar Nha Trang, de zes uur reistijd werden er zeven en half, maar we hadden een comfortabele reis in een airco coupe. Onderweg komen er alsmaar karretjes en mensen langs en is er veel te zien, zowel binnen als buiten de trein.
We gleden met vijftig km door het landschap waar je de rijstvelden met de vrouwen met hoedjes zag, de bergen en jungle. Precies zoals je denkt dat Vietnam er uit ziet.
We aten onze meegebrachte stokbroodjes die je overal kunt kopen-we hadden zelfs in supermarktje gouda kaas gevonden (met een voor hier natuurlijk belachelijke prijs van 2 euro). Het Vietnamese eten is lekker, maar we durven geen vlees te eten. Ook het warme eten in de trein lijkt ons geen goed idee.
Maar er zijn veel geroerbakte groentes, fruit, tofoe, rijst , eieren en stokbroodjes (die alleen qua uiterlijk op stokbroodjes lijken). Ze zijn hier dol op koffie, en je kan dus overal wel sterke goede koffie drinken. We zien hier ook complete toeristen families reizen, dus blijkbaar is het voor kinderen ook goed te doen. De temperatuur is rond de dertig graden, maar door de hoge luchtvochtigheid voelt het wel heel warm aan. Maar het is ook veel bewolkt , en onze eerste moesson regenbuien hebben we al over ons heen gehad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley