Fietsen door Hoi an

We verbleven 2 volle dagen in Nha trang, en werden door de Vietnamese meisjes van de receptie steeds bij binnenkomst met soort kattenmiauw begroet met “Hi Mandy and Emmeline”-How was your day/diner/visit?. Ook als we ergens heen gingen moesten we alles uitleggen, en kregen dan vaak een streng advies. Wel volgden we dat maar braaf op, want natuurlijk bleek al snel dat ze gelijk hadden. Gelukkig is Emmeline erg goed in geduldig en liefjes te reageren op al dat onechte gemiauw. Ik krijg er een beetje de kriebels van, maar zal er aan moeten wennen. Het is ook handig dat door al hun bemoeizucht de reis vanzelf geregeld raakt. Als je bedenkt waar je naar toe wilt, gaan ze bellen, en een half uur later is het vaak rond.

Zo werden we in de avond opgehaald bij het hostel en in de stromende regen ongeveer een taxi ingeduwd. We kregen allemaal een Vietnamees hoedje op ons hoofd om “droog’’ te blijven en werden naar de nachtbus gebracht die ons( in 11 uur!! )naar Hoi An zou brengen.
Er zijn een soort stapelbedjes in zo`n bus. Gemaakt voor Vietnamezen dus lekker klein en krap. Maar ik kon er net in, Emmeline moest een beetje over de rand bungelen. Gelukkig had ik nog mijn slaappil. Dit leek mij wel een voldoende aantal uren om te overbruggen. Super oplossing, want ik merkte weinig van de nacht en kwam zonder hoofdpijn s`ochtends om 7 uur aan in Hoi An. Er stond ons al iemand van het hotel op te wachten. Tot onze verbazing met een klein brommertje waar al onze rugzakken/tassen en wij zelf achterop moesten. We konden er wel om lachen, en binnen een kwartier kwamen we bij het erg Vietnamese hotel. We kregen gelijk ontbijt en konden rond 9 uur op onze kamer om te douchen.

Dit keer een enorme kamer met ouderwetse inrichting balkon en zelfs bad. Beneden hebben ze een soort binnenzwembadje. Klinkt goed, maar in werkelijkheid bleek het pal naast een bouwplaats te zijn waar constant geklop en geboor is. Het zal dus vroeg opstaan gaan worden. Geen probleem eigenlijk want er is veel te zien hier. Het is een havenstadje van de werelderfgoed lijst. Het lijkt wel openlucht museum op zijn Vietnamees. Schattige straatjes zonder verkeer (een verademing). Je mag wel fietsen, en grappig genoeg zie je hier dus allemaal Nederlanders op de fiets. Er zijn ontelbare tempels en musea. Nu hadden we in Nha Trang al een Cham tempel bezocht (van een religieuze minderheid die een heel aparte religie heeft). Het is bijzonder om alle religieuze verschillen met Thailand en India te zien van gebruiken en uitingsvormen. Iedereen heeft een soort huistempeltje, en vroeg in de avond offeren ze op straat snoepjes/fruit/rijst. Ook bloemen spelen een grote rol. Je ziet hier winkeltjes en stalletjes met bloemen, en in elk huis staan verse bloemen.

Op onze Vietnamese fiets hebben we al tochtjes gemaakt, en het voelde erg Nederlands om met flinke vaart overal doorheen te rijden. Emmeline had vanmorgen een slechte start toen ze struikelde over een stoeptegel en gelijk een flink bloedende open teen had. Ik ging op zoek naar een apotheek voor pleisters en desinfectiespul. Duurde natuurlijk eindeloos voor ik de benodigde spullen had gevonden. Maar toen ik terug kwam bleek ze al door ridderlijke Vietnamese jongen op een terrasje te zijn verbonden. Die jongen kon zijn geluk niet op dat hij zo`n belangrijke rol kon spelen. Maar we konden weer verder.

Het strand is met fiets 3 km, en als we helemaal oververhit zijn van het bekijken en fotograferen van de oude binnenstad ploffen we daar op de klaarstaande bedden met palmblad parasol. Het is een tropisch strand met warme zee en hoge golven. Overal staan gillende Vietnamese vrouwtjes die willen dat je bij hun plekje zal neerstrijken. Hebben ze je echter eenmaal gevangen, dan laten ze je wel met rust (als je maar eten en drinken bij ze besteld).
We vinden het hier zo leuk, dat we nog maar een extra nachtje blijven. De volgende reis naar Hue is maar een paar uur, gewoon overdag met een bus.