Keizers, soep eten met stokjes en slow living

Leuk dat Emmeline even mijn plaats innam en haar beleving schreef. En nee, ik was niet van plan om bij easy riders met hun motoren achterop te gaan. Het is al heel wat dat ik achterop brommertjes zit met jongens van 18 die ons afhalen bij stations als service van het hotel.
Maar ik moet zeggen dat je hier nooit echt weet waar je het volgende ogenblik opeens voor staat, en dan laat je het maar over je heen komen. Gevaar, en veiligheid zijn hier van hele andere orde dan in Nederland.

Na een nacht en dag ziek zijn, was ik vrij snel toch weer op de been. Ik dacht dat ik de rest van de reis niets meer hoefde te eten. Maar ook dat gaat vanzelf beter.
We zijn overgeschakeld op de "Pho", een soort emmer soep (we eten nu de vegetarische of vis versie). We gaan ook erg vooruit met het hanteren van de eetstokjes. Aangezien iedereen hier soep met stokjes naar binnen werkt-zelfs als ontbijt-hebben we er een studie van gemaakt. Eerst wel met bijna de slappe lach, maar nu kunnen we het ook serieus. Gewoon een kwestie van veel dingen uit de soep vissen en daarna de bouilion opdrinken. Je raakt door dit soort oefeningen vanzelf in een soort slow-living mood. Alles vertraagd op zo`n reis, en je dagen glippen voorbij. Wil je alles leren loslaten dan is deze reis weer een goede oefening. Zo zaten we gisteren in de trein naar Hue een reis van ongeveer 3 uur. Al bij het instappen merkten we dat het bloedheet in de overvolle trein was. Na vertrek verzamelden zich 5 mannen in uniform onder de airco, en probeerden de oeroude boel aan de praat te krijgen. Terwijl iedereen er na 1 uur ongeveer gebraden uitzag, was er geen verbetering en sjorden ze wat ramen open.
Ons grote geluk was vlakbij het raam te zitten, en nog iets van lucht te krijgen. Voor de rest laat iedereen het maar over zich heen komen. Wij ook, al waren we blij dat we niet als de andere mensen nog 12 uur (minstens) door moesten naar Hanoi. We werden door twee brommers opgepikt die ons naar het hotel brachten midden in Hue.

Hier heb je de Keizerlijke stad. Een enorm complex dat het Citadel heet. We hebben het vanmorgen bezocht en alle kilometers gelopen in het ommuurde complex. Het bleek dat er tot 1945 Keizers hebben gewoond. Er is veel verwoest in de oorlog, maar nu weer opgebouwd zodat je kan zien hoe het was in die andere tijd.
Wel jammer dat de purperen verboden stad in het midden verdwenen is, want daar waren alle prive vertrekken waar alleen de keizerlijke familie, eunuchen, en vrouwelijke bediendes mochten komen.
Iedere man die zomaar binnenkwam werd onthoofd.
We kregen een idee van alles door een film te bekijken en de vele foto`s.
Het kwam goed uit dat het een bewolkte dag was, want de warmte is bijna niet te doen. Het lijkt wel naarmate we hoger in Vietnam komen we meer last krijgen van benauwdheid. Dat we nu in een stad zitten scheelt natuurlijk ook. We missen wel een beetje de relaxedheid van
Hoi an, waar we op onze fietsjes snel op platteland of strand zaten.
We hebben er ook een grappige boottocht gemaakt op de rivier bij twee oude mensjes(miniscuul) van 70.
Ze hadden een piepklein bordje op hun bootje waarop stond dat je voor 30.000 (iets meer dan euro) per persoon half uur mee mocht varen. Emmeline was al gelijk weg van ze, maar ik vond het bootje erg gammel en de mensjes te oud om ons te vervoeren.
Maar nadat we een keer twee zware toeristen in zagen stappen, die niet gelijk zonken, waagden we het er maar op.
Het bleek een goede ingeving want we hebben erg gelachen en maakten leuke foto`s. Met handen en voeten konden we met ze praten en ze vertelden dat ze 70 waren en 3 kinderen hadden. Ook wilden ze alles van ons weten en vonden het grappig dat we mee gingen roeien.
Wel het minste wat je als toerist kan doen natuurlijk!
We gaven ze het dubbele tarief waar ze heel verguld mee waren.
Na deze boottocht hoeven we hier in Hue niet echt te gaan varen op de Parfumrivier, dat zijn allemaal enorme toeristische boten. We wandelen wel langs de kanten waar mooie groene parken zijn.

We blijven hier nog 1 dag en moeten dan echt snel door naar Hanoi en Halongbay want volgende week dinsdag vertrekt Emmeline al naar huis.
Aangezien we uit het noorden dan weer terug moeten zijn in Ho Chi min stad, hebben we nog een soort uitdaging om dit passend te krijgen.
De foto`s volgen nog-moeten we nog even opladen....