Tempels en Hollandse tintjes

Salam (hallo) vrienden en familie,

Dit keer zal ik (Emmeline) jullie op de hoogte stellen van onze Indonesische avonturen.
We waren gebleven in Yogyakarta, na een dag bijkomen van de toch wel vermoeiende treinreis besloten we een tour te boeken naar Nirwana Hills en de nabijgelegen Borobudur Tempel. De Borobudur Tempel stamt uit de 9e eeuw na Christus en behoort tot de Mahayana Boeddhistische stroming. Het is de grootste Boeddhistische Tempel ter wereld en tevens een van s’ werelds mooiste Boeddhistische monumenten (als ik Wikipedia moet geloven althans). De bezienswaardigheid krijgt hoe dan ook een welverdiend (vind ik) plekje op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Voor we aan ons uitje konden beginnen stond ons alleen nog een behoorlijke taak te wachten; we zouden de zonsopgang bij Nirwana Hills gaan bewonderen en daarvoor zouden we onszelf om 3.15 uit ons bed moeten takelen. Gelukkig waren we onze jetlag alweer aardig te boven en stonden we keurig aangekleed om 3.45 in het pikkedonker voor ons hostel te wachten op de bus. Zelfs de imam en zijn megafoon lagen nog in diepe slaap.

Na ongeveer een uur opgepropt in een busje over de weg te hebben gescheurd (chauffeur was laat en hij moest ons natuurlijk wel voor die zonsopgang op die verdomde heuvel hebben!) werden we op een heuveltje gedropt en werd ons een weggetje naar boven gewezen. In een soort koeienkudde van westerse toeristen klauterden we met z’n allen naar boven. Het was nog best een eindje. Eenmaal boven konden we over een bergdal uitkijken en zagen we in de verte de schim van een vulkaan. Door de laaghangende mist leek het alsof de zonsopgang aan ons voorbij zou gaan, sommige toeristen hadden zich alweer omgekeerd en waren weer naar beneden afgedaald (we moesten namelijk om 6.20 weer bij de bus zijn om naar de tempel te gaan). Maar precies om 6.10 kwam er een schitterende ochtendzon achter de vulkaan tevoorschijn. Het zicht was bijzonder en adembenemend (zie foto’s).

Om 6.30 werden we eerst bij een restaurantje gedumpt voor een vliegensvlug ontbijt (vieze niet-oplosbare koffie, een kleine fruitsalade die al minstents twee uur in de zon stond te verpieteren en witte, kale boterhammen met een likje jam. Jam is hier op de bon geloof ik, of ze weten hier gewoon niet hoe ze boterhammen moeten smeren). Ik voel me een rasechte Hollander wanneer ik steeds op de onbesmeerde stukken brood onze zelf meegebrachte kaas stop om er stiekem onder tafel happen van te nemen.

De Borobudur Tempel is een enorm platform met in het midden een enorme koepel, de Tempel is gedecoreerd met 2672 ronde panelen en 504 Boeddha beelden. Allemaal zo opgesteld dat je er in een ronde omheen kan lopen, als een soort doolhof. Wanneer je beneden begint kun je ruim vijf kilometer omhoog klauteren. Wij namen gewoon lekker de trap naar boven. Het uitzicht was geweldig, ook het bouwwerk zelf was fascinerend. Er hangt toch altijd een bepaald sfeertje op zo’n plek, dat zal uiteindelijk wel allemaal tussen m’n oren zitten, maar het voelt altijd alsof Boeddha een beetje meekijkt ofso.

Op de terugreis zat de halve bus vol met Nederlanders (überhaupt zit heel Indonesië vol met Nederlanders, het is echt ongelofelijk, voor ons heel erg wennen omdat wij gewend zijn iedereen om ons heen hardop te analyseren en bespotten, dat moet je hier dus echt niet doen) die uitgebreid met elkaar hun vakantieavonturen en perikelen doorspraken. Een van de kletskousen bleef maar doortetteren. Doodvermoeiend (normaal gesproken zijn het altijd mensen uit andere landen die dat doen, maar omdat het Nederlands is ga je toch automatisch mee zitten luisteren). Nog een grappig detail: veel Indonesiers op Java spreken nog (steeds) een beetje Nederlands, waarschijnlijk geleerd van een oom of opa die veel te maken had met het Nederlandse regime dat hier (met intermezzo's) tot de jaren ’50 heeft geheerst. We voelden ons de eerste week een aantal keer behoorlijk betrapt toen wij nietsvermoedend grapjes aan het maken waren over de Indonesische gewoonten en we prompt in de reden werden gevallen door kleine Indonesische mannetjes. Ze konden ons dus gewoon verstaan, oeps. Later leerden we dat sommige woorden in het Indonesisch gewoon overgenomen zijn uit de Nederlandse taal (‘koelkast’, ‘emmer’, ‘stuur’, ‘plafond’, ‘opa’, ‘oma’ etc.) Ze hebben hier een bakkerijketen onder de naam ‘Holland Bakery’, een schattig roze gebouwtje, het lijkt op een delfstblauw huisje (waarschijnlijk ook nog ontworpen door een Nederlandse architect die hier destijds dienst deed), met bovenop een verlicht, draaiend Hollands molentje. Echt een gek gezicht dat ding in de hectiek en chaos van zo’n stad. Ook in de plaatselijke convenience stores kan je hier Hollandse hagelslag kopen. Gek en grappig tegelijk om Nederlandse invloeden terug te zien in zo’n exotisch, Aziatisch land.

Vanwege slecht internet (en mijn veel te lange reisverslag) wordt dit verhaal binnenkort vervolgd...