Zeewind, groenteshakes en lauwe wijn

Hierbij het vervolg van het vorige reisverslag...

...Eenmaal terug in Yogyakarta was het weer tijd voor een kleine verhuizing; we hadden voor de laatste nacht een kamer geboekt in een echt paleis met een mooi zwembad. Onze eerdere ervaringen in Bandung hadden ons geleerd dat we niet zo’n hoge dunk van de hostels en hotels moesten hebben. Anders dan in Vietnam (waar je eigenlijk altijd een goede en schone kamer krijgt, ongeacht de prijs) kun je er in Indonesië niet vanuit gaan dat je waar krijgt voor je geld. Douchen met kakkerlakken, beslapen bedden (in Bandung) en snuffelende ratten aan je arm (volgens sommige commentaren op Booking.com-ik zou willen dat Mandy ze niet gelezen had, nu wordt elk hostel/hotel/homestay geanalyseerd aan de hand van de ‘ratmeter’) zijn hier geen uitzondering. Een taxi bracht ons naar het volgende adres, we werden een gigantische oprit opgereden en keken tussen de enorme pilaren en paleisdeuren een riante hal binnen. Er kwamen allemaal mannetjes aangesneld om onze tassen naar binnen te sjorren. Vol verontwaardiging werd er naar onze vieze bergschoenen gekeken, die vrolijk bungelend aan onze tassen hingen. Duidelijk niet het soort bagage wat ze gewend waren te moeten verslepen.

Toen we waren ingecheckt bleken we ons inderdaad in een paradijselijke omgeving te bevinden. Het zwembad was gelegen in een tropische tuin met Griekse beelden, kleine fonteintjes en rustgevende muziek. Om ons heen voerden de vogels hele concerten op. We hadden het zwembad voor ons alleen en aten lunch op onze ligstoelen. Het contrast met de drukte en chaos van de dagen ervoor was enorm. Het was hier hemels. We bleken ook nog eens om de hoek te zitten bij de ‘uitgaansstraat’ (Java kent weinig ontwikkeld toerisme en gezelligheid, dat is wel gaaf want dat maakt de reis behoorlijk uniek en bijzonder, maar een gewoon café met stoelen en een koud biertje is stiekem toch ook wel erg lekker).
Die avond dronken we bier en een soort Javaanse breezer (kwam het meest in de buurt van wijn voor Mandy) in het Beatles-café en aten we een soort gefrituurde mais. We dachten dat we popcorn hadden besteld, mooi niet. Dat is het leuke en tegelijkertijd bloedirritante ding van reizen door Azië: maak een plan en gegarandeerd dat je plan totaal anders zal gaan verlopen. Maak je je daar druk over dan word je echt gek; de orde van de dag is hier namelijk soms al too much to handle. Accepteren en loslaten is de kunst. Zo ben je niet alleen op reis maar krijg je er ook nog gratis levenslessen bij cadeau. Uitermate handig.

De volgende dag konden we nog een paar uur relaxen bij het zwembad, rond half drie zouden we vertrekken naar het vliegveld om met een binnenlandse vlucht naar Lombok te vliegen. Omdat Bali super-mega-toeristisch schijnt te zijn laten we dit voor nu even links liggen. Lombok zou minder druk zijn en had hele mooie stranden werd ons verteld. Een mooie overgang leek ons. Een taxi bracht ons naar het vliegveld waar we binnen een half uur in het enige restaurantje van Indonesische Soto Ayam (kippensoep) slurpten en ik m’n vertrouwde bammetjes met kaas weer tevoorschijn toverden (witte rijst afwisselen met witte boterhammen en vitaminepillen vind ik een Azië-waardig dieet). Niet lang daarna konden we onze bagage droppen en de douane door. Een jonge douanebeambte toverde razendsnel een hartjesballon tevoorschijn toen hij me zag. Ik voelde me vereerd. Beetje jammer alleen dat de staat van z’n ballon verraadde dat hij de truc al minstens drie weken uitvoerde bij westerse meisjes. Maar het enthousiasme waarmee je hier als westerse toerist soms wordt ontvangen is wel grappig. Ik voel me af en toe net een wereldberoemde filmster met gillende fans achter me aan.

Met driekwartier vertraging vlogen we in een mooi en redelijk nieuw ogend vliegtuig (Ryan air zou er jaloers op zijn) naar Lombok. Nog voor ik me had afgevraagd hoe lang we al onderweg waren stonden we alweer aan de grond. We hadden een pick-up geregeld en bij de uitgang stonden twee mannetjes met een bordje met daarop ‘Aiso Koopmans’ te zwaaien. Dat is grappig, we boeken veel hotels met Booking.com omdat Hostelworld.com hier nog weinig bekendheid heeft, en het account staat op Aiso’s naam. We vergeten steeds onze eigen namen in te vullen, waardoor Aiso volgens onze boekingsgegevens nu al heel wat kilometers door Indonesië heeft afgelegd.

Net voordat we Kuta inreden werd ons medegedeeld dat het hotel wat we eigenlijk geboekt hadden vol was en voordat we iets konden inbrengen werden we bij de receptie van een ander hotel gedumpt. Het was ondertussen al half tien (Lombok heeft een uur tijdsverschil met Java) dus hebben we maar braaf ingecheckt en zijn we ergens wat gaan eten. Mandy baalde wel een beetje dat ons hotel, zonder mededelen, was omgeboekt maar we sliepen er prima. Bij het openen van de balkondeuren de volgende ochtend zagen we de ochtendzon door de kokosnootbomen heen schitteren. Te midden van de tropische tuin lag het zwembad waar we een verkoelende ochtendduik namen. Ik wandelde wat door de tropische tuin, de flora en fauna op Lombok is vergelijkbaar/hetzelfde als die van Australië. Ik kreeg er spontaan heimwee van.

Daarna was het tijd om (weer) te verhuizen naar een ander hotel. We ruilden de tropische tuin in voor een kamer met (compleet) lekkende wasbak en kapotte airco, maar het zwembad was er geweldig! De dag erna verhuisden we nog een keer, een homestay (onze eerste) dit keer, gerund door een Amerikaan en zijn Indonesische vrouw. De imam was onze buurman, we konden woord voor woord z’n geblèr meeluisteren.
Dat verhuizen is wel een dingetje, Indonesië is een land voor de georganiseerde vakantieganger die zijn zaakjes (lees: hotelboekingen) keurig op orde heeft, wat in de praktijk betekent dat heel veel hotels constant volgeboekt zijn (hostels zijn hier schaars, ik ben even geupgrade naar de categorie 'flashpacker'). Laten wij alleen nou net geen georganiseerde vakantieganger zijn. Is ook prima, maar dan heb je dus gewoon echt dikke vette pech als je een keertje een nachtje langer wil blijven. Zodoende onze verhuisdrang. Eigenlijk meer verhuisdwang als je het mij vraagt. Maar zo houden we onszelf lekker bezig.

Lombok heeft een totaal andere sfeer dan Java. Het is echt een eiland, er waait constant een koel zeebriesje en langs de kant van de weg staan alleen maar houten bamboehutjes. De verkeersdrukte is een verademing vergeleken met Java, er zoeven voornamelijk backpackers met surfborden aan ons voorbij. Aan de hoeveelheid surfscholen, surfwinkeltjes en surfdudes te merken is Kuta de hotspot voor echte waterratten.

Kuta Beach is een verlaten zandstrand met helblauw kabbelend water. S’ avonds veranderen de twee houten huisjes in het zand in barretjes waar plaatselijke beachpartys worden gegeven. Houten banken worden om grote kampvuren opgesteld en uit enorme koelboxen met smeltend ijs worden bier, fris en mixjes verkocht. Het is allemaal nog behoorlijk primitief, hoewel de moderne backpacker/flashpacker/resortbezoeker hier al behoorlijk zijn weg heeft gevonden, kan je echt merken dat het (westerse) toerisme hier nog een beetje in de kinderschoenen staat. Waarschijnlijk over een aantal jaar zijn de houten bamboehutjes vervangen door enorme flatgebouwen en hebben de strandtenten en hotels het verlaten strand omgetoverd tot een ligbeddenparadijs waar flink voor betaald mag worden. Eeuwig zonde.

Voor nu genieten we van een (nog redelijk) puur en relaxt Lomboks eilandleven en de verkoelende zeewind. We hobbelen op en neer tussen het zwembad en de zee en drinken verse fruit- en groenteshakes, die we s’ avonds verruilen voor koud bier en lauwe (dure) Spaanse wijn. Het drukke Javaanse leven van afgelopen dagen lijkt in dit surfersparadijs opeens enorm ver weg…