Poco a poco in Urubamba

Rustig aan in Urubamba

Vanuit m’n krakende leunstoel staar ik doelloos naar buiten. Om me heen is het doodstil, af en toe een paar stemmen. Op het fornuis pruttelt een pan verse linzensoep en staat de waterketel zachtjes te loeien. Je zou denken dat ik in een slechte Drentse plattelandsroman ben beland. Aan het interieur af te lezen ben ik minstens vijftig jaar terug in de tijd gegaan. Alleen de bruine snelstromende rivier beneden me en de hoge, besneeuwde bergtoppen om me heen herinneren me eraan dat ik me toch wel in een exotisch oord moet bevinden. Het is stil in Peru, in de regio ligt het verkeer plat, winkels en restaurants zijn dicht. Men staakt, tegen onrecht, corruptie en onrechtvaardigheid van het beleid van een aantal grote nationale bedrijven hier in de buurt.

Na een aantal weken rondreizen door Peru weet je wel beter dan je puur te laten leiden door je Hollandse nuchterheid, dus de waarschuwing dat het heel heftig zou kunnen worden hebben we heel serieus genomen. We hebben verhalen gelezen over het leger dat ingrijpt met traangas om een woedende menigte te kalmeren, en we hebben gehoord over agressief gedrag, banden lek steken en vechtpartijen. Vooralsnog is alles rustig hier, op een paar groepjes demonstrerende mensen na, maar voor de zekerheid blijven we voorlopig binnen. Genoeg tijd om een uitgebreide update te schrijven dus.

We waren gebleven in Ollantaytambo, in de schitterende bergtuin van hostel Mama Simona. De tocht naar Macchu Picchu, in combinatie met de hoogte en te weinig drinken, had me flink genekt waardoor ik de laatste dagen mezelf als een wankel vogeltje heb voortbewogen. Even bijkomen en helemaal niks. Dat mocht ook wel, we hadden al zoveel gedaan en gezien dat het ook prima voelde om urenlang onderuit gezakt in een hangmat te chillen en een beetje door het dorpje te slenteren. We hadden nog wel duizend plannen, de oude Inca ruïnes in het dorp bezoeken (minder bekende, maar bijna net zo mooi als Macchu Pichhu), een cursus chocola maken volgen, wandelen door de Heilige Vallei, maar wilden ook graag nog een beetje relaxed vakantiegevoel ervaren dus hielden het bij relaxen op balkon en terras.

Op zondag had ik afgesproken dat Wimmie ons zou komen halen. Wimmie is de eigenaresse van de organisatie waarmee ik had afgesproken om te komen helpen. Ze kwam ons ophalen in het hostel en ze was keurig op tijd. Na meer dan een half jaar skype- en mailcontact stond ze dan ineens voor m’n neus. Wel grappig om iemand ineens in levende lijve voor je te zien. Ze nam ons met het lokale busje mee een paar dorpen verderop, naar Urubamba. Opgepropt tussen alleen maar locals en met bagage op het dak gebonden reden we erheen. Ze bracht ons naar het vrijwilligershuis, waar we nu in verblijven, en maakte met ons een wandeling door Urubamba, een stoffige, aftandse bergstad waar de tijd decennialang heeft stilgestaan. Het heeft een aantal leuke, alternatieve bakkerijtjes, winkeltjes en koffietentjes, maar voor de rest hebben de vernietigende voetsporen van het toerisme hier nog niet zijn intrede gedaan. Dat geeft een heel authentieke, Peruaanse sfeer, maar door de afwezigheid van moderne faciliteiten-er is bijvoorbeeld nauwelijks wifi, er is soms geen stromend- en warm water- kan je je ook wel beperkt voelen.

Het voelt sowieso wel gek om hier te zijn, wetende dat ik hier niet lang meer zal blijven. Niet in Urubamba, niet in Peru. Ik heb besloten met Mandy terug naar Nederland te komen. De Peruaanse cultuur is fascinerend, het Andesgebergte is adembenemend en ik vind Zuid-Amerika een boeiend continent om een keer ontdekt te hebben. Maar om eerlijk te zijn heb ik te veel last van wat ons aan het begin van deze reis is overkomen om deze reis voort te kunnen zetten alsof er niets gebeurd is. We hebben er bewust voor gekozen het verhaal voor onze Nederlandse bloglezers luchtig te houden, in werkelijkheid was het dusdanig erg dat het mijn onbevangen vakantiegevoel en enthousiasme voor deze reis en het project dat ik hier zou gaan doen, heeft laten omslaan in angst en tegenzin. Ik ben ervan geschrokken hoe makkelijk je hier, hoe goed je ook oppast, je leven in de weegschaal kan zetten. Wat dat betreft zijn er echt grenzen aan reizen. Ik heb die grens bereikt, het is het me niet waard.

Met de terugreis alweer in ons achterhoofd zijn we aan deze laatste week begonnen. Ook Wimmie, de eigenaresse hier, had ik van tevoren al op de hoogte gesteld van mijn keuze om terug te gaan. We werden alsnog hartelijk ontvangen en kregen de eerste avond hoog bezoek van haar, haar man Raymi en la Mamma, de moeder van Raymi. We dronken samen een borrel, zelfs oma, stokoud en verrimpeld, proosten mee en knabbelde zwijgzaam aan haar chipjes vanuit een hoekje in de kamer. Een feestmaal, dit kreeg ze natuurlijk nooit. Des te groter was ons schuldgevoel toen ze de volgende dag ziek bleek te zijn. Ik had nog wel haar glas voor een tweede keer bijgevuld met wijn. Oeps. Hopelijk heeft ze ervan genoten. De volgende dag nam Wimmie ons mee op een uitgebreidere wandeling door de smalle straatjes van Urubamba en lunchten we met haar en Raymi in een schattig cafétje. Raymi is Peruaan in hart en nieren, en hoewel het een van de weinige leuke Peruaanse mannen is die we zijn tegen gekomen (tenzij je op klein, dik en macho valt, dan heb ik niks gezegd), is de taalbarrière, hij spreekt alleen Spaans, wel een ding. Gelukkig is Wimmie van origine Nederlands, dus met haar kunnen we veel praten over het land, lokale gebruiken en normen, het systeem etc.

Ook de andere twee vrijwilligers die momenteel in het huis verblijven, Manuella en Lieke, zijn leuke mensen om mee op te trekken. Het zijn twee leraressen uit Antwerpen die in Urubamba vier weken met verschillende projecten hebben meegeholpen. Ze zijn, per toeval, bijna net zo oud als ieder van ons is: 53 en 24 jaar. Het is leuk om hun verhalen te horen, s’ avonds samen te eten, om meer over het Belgische onderwijssysteem te horen. En de taal natuurlijk: Toiletje, Babbeltje, Lookje (knoflook). Geinig.

Gisteren zijn we met het lokale busje voor 5 sol (omgerekend ongeveer € 1,50) naar Pisaq geweest, ruim een uur rijden verderop. Het is een alternatief kunstenaarsdorp waar het stikt van de reizigers, goeroes en sjamanen. Ayahuasca-retraits zijn hier helemaal hot. Passen wij even voor, maar gezellig is het er wel. De lokale markt is een bezienswaardigheid, perfect geneesmiddel voor mensen met koopziekte: na vijf minuten over de markt te hebben gestruind duizelt het je zo van alle felle kleuren, de hoeveelheid spullen en de opdringerige mensen dan je spontaan besluit dat je eigenlijk helemaal niks nodig hebt.

Dit was meteen voorlopig ook ons laatste uitje, want de komende twee dagen zit hier in Urubamba vrijwel alles op slot. Gelukkig staan de kasten hier vol met boeken en tijdschriften, dus we vermaken ons wel. Het blijft nog een verassing of we stroom blijven houden, in dat geval wordt het nog wel een uitdaging, aangezien alles hier om zes uur pikdonker wordt en we geen kaarsen kunnen kopen omdat de supermarkt dicht is… Ik zie in deze formule een gat in de markt voor mensen die moeite hebben met niks doen en vroeg slapen!

Enfin, als alles mee zit kunnen we morgen het project gaan bezoeken, wat ik uiteindelijk niet ga doen dus. Daar baalde ik eerst wel van, ik wilde, naast een nieuw continent en een nieuwe cultuur ontdekken, m’n grenzen verleggen, m’n horizon verbreden. Maar nu ik de ervaringen van Manuella en Lieke hoor, over hoe hier het autoritaire schoolsysteem in elkaar zit, en hoeveel de nadruk ligt op het nationalistische karakter van het land, ben ik ook opgelucht dat ik hier niet langer blijf. Driejarigen worden hier geleerd om, keurig op de maat, in een rij te marcheren. Kinderen worden hier, niet eens bij uitzondering, geslagen. Ook de eigenaresse beaamd de hardhandige aanpak van het Peruaanse schoolsysteem. Dit komt op mij over als een systeem waar ik niet aan wil mee werken.

Was het dan allemaal voor niets geweest hoor ik mezelf denken. Nee. Hoewel ik beroofd van m’n spullen- en een paar illusies, terug keer naar mijn vertrouwde, veilige kikkerlandje, was het een inspirerende en leerzame reis die ik niet had willen missen. Maar het voelt genoeg zo, we hebben zoveel gedaan, zoveel moois gezien, het is goed. Koppig als ik ben was het wel lastig om deze beslissing te maken, dit project los te laten, de laatste helft van deze reis op te moeten geven. Maar het is net als met alles in het leven: You lose some, you gain some. Laat het me nou gelukt zijn om vanuit Peru een nieuwe woonruimte te bemachtigen, een plek die, was ik hier gebleven, aan me voorbij was gegaan (ik zou er bijna in gaan geloven dat het de bedoeling was). Nog iets wat Peru me heeft geleerd: je kan nog zoveel mooie plannen maken, soms beslist het leven gewoon even anders voor je.

PS. Ons vertrouwde bakkertje met WiFi is stiekem open hoera!
PPS. De foto's moeten jullie je er even bij inbeelden, we hebben problemen met uploaden. Hopelijk volgen ze nog later!