Wennen aan hoogte en geslachte cavia`s

Met tintelende vingers typ ik dit verslag. Leven op 3300 meter geeft rare verschijnselen. Je bent snel buiten adem, krijgt hartkloppingen, en een soort druk op je hoofd. Gelukkig was ik gewaarschuwd en al ruim voor aankomst hier in Cuzco begonnen met pillen slikken.

Vanuit het Noorden van Peru was het nog een hele tocht om hier te arriveren (is ook wel zo`n 2000 km verder). Eerst met een taxi naar Piura wat 3 uur duurde. We dachten een veilige optie te hebben gekozen, maar de taxichauffeur was een beetje een engerd. Toen we ook nog werden aangehouden door de politie die onze paspoorten meenamen, klopte het hart ons alweer in de keel.

Ze geloofden niet dat we moeder en dochter waren omdat onze achternamen verschillend zijn. Kan je wel nagaan hoe achterlijk de mannen hier denken.

Ze grijnsden wat naar elkaar en wierpen veelbetekenende blikken- blijkbaar hadden ze ons in een lesbisch vakje gestopt. Maar we konden verder rijden en we hadden onze paspoorten weer terug. Al dat macho wapenvertoon van de politie hier is wel eng. Je voelt dat ze macht hebben en die gaan gebruiken als ze daar zin in hebben.

In Piura was geen toerist te bekennen, en we vielen weer erg op. Wel leuk om het gewone stadse leven mee te maken. Maar we hadden een vroege vlucht naar Lima dus gingen vroeg naar bed.

In Lima was het ondertussen best koud en bewolkt. We zeiden tegen elkaar dat het een goede voorbereiding was voor de bergen van Cuzco. Grote verrassing dat toen we daar aankwamen het heel blauw en warm zonnig was. We reisden apart omdat we een verschillend ticket hadden-zelfs van verschillende vliegmaatschappij. Zo zat ik al een uur eerder in de aankomsthal hier op Emmeline te wachten. Ik had geluk dat ik mooie plek had in het vliegtuig en de hele reis onder mij de Andes met besneeuwde bergtoppen aan mij voorbij zag trekken.

Een andere en wonderlijke wereld dat bergachtige Peru. Al gelijk na aankomst voel je de sfeer die een vreemde kruising is tussen alpentoerisme, authentiek Peruaans, armoe en rijkdom en eeuwenoude culturen.

Zoveel kleuren en bedrijvigheid. We kijken vooral onze ogen uit bij het dagelijkse straatbeeld. Ons hostel met super dakterras is vlakbij de plaatselijke markt. Hier komen alle vrouwen uit de plattelandsdorpen hun spullen verkopen. Iedereen heeft bijna een kindje in kleurige doek op de rug gebonden. De vrouwen zijn miniatuurformaat, kleurig gekleed en hebben vaak hoedjes op. Ook de oude vrouwtjes zijn mooi. Lijken soms wel 100. Maar door de sterke zon zal je hier er al snel oud uitzien.

Ik (Emmeline) heb aan bovenstaande beschrijving niet veel toe te voegen, behalve misschien het een en ander over onze dagbesteding. Die bestaat uit een behoorlijk traag tempo, je moet hier wel tranquilo leven, omdat je hier na een kleine inspanning letterlijk buiten adem bent.

Vanmorgen hebben we in de ochtendzon de trappen naar boven beklommen die naar een kerkje toe leiden, boven aangekomen stonden we te happen naar zuurstof. De hoogte is goed te behappen, behalve dat je je soms even licht in je hoofd voelt en heel diep adem moet halen alvorens je verder te kunnen bewegen, ook al heb je maar vijf stappen gezet.

De klim was het meer dan waard, vanaf het binnenplein van de kerk hadden we uitzicht over de hele stad en de achterliggende vallei. We wandelden terug door de smalle straatjes met stenen trappen, veel van deze stenen zijn ooit door de Inca’s zelf gebouwd, waar vervolgens de Spanjaarden moderne bouwwerken bovenop hebben gezet. Het is bijzonder om te zien, al hebben er wel gruwelijke dingen voor moeten plaats vinden.

Ook de Kathedraal, gelegen in het midden van het centrale plein, was erg mooi om te bezoeken. Het huisvest veel Europese kunst dat de Spanjaarden weet-ik-veel-hoe hier naartoe hebben weten te sleuren. Dat is wel gek hier, Peru heeft echt een eigen cultuur met nationale accessoires en relikwieën, maar zodra je een kerk in loopt heb je weer het gevoel weer in Spanje te staan. Heel kitsch allemaal.

Buiten de leuke sfeer van de stad zijn we erg gek op de balkons aangrenzend aan de restaurants. Veel restaurants hebben zo’n balkon waar je heerlijk in het zonnetje koffie kan drinken en mooi uitzicht hebt over de pleinen. Er was hier afgelopen dagen een soort Braziliaans Carnaval, maar dan Peruaans. En heel amateuristisch. Hele schoolklassen, ambtenaren en de lokale gehandicapten kwamen op Peruaanse muziek marcherend in een rij voorbij. In de praalwagen zaten kleine Peruaantjes met bolle wangen en mutsjes op. Heel schattig. We verplaatsten ongeveer ieder uur van balkon en bekeken de poppenkast van een afstandje.

Het dagelijkse leven in Cuzco is net een soort schouwspel, er speelt zich op iedere straathoek een soort toneelstuk af. Op de lokale markt struinen we hier met grote ogen langs de dikke Peruaanse vrouwtjes in traditionele klederdracht die op straat hun zelf verbouwde groenten en fruit verkopen. Daar dribbelt af en toe een vrouwtje met een Alpaca tussendoor, die geld probeert te ontfutselen van toeristen die zwichten voor de schattigheid van het dier. Op de ene hoek van de straat wordt in de slagerij praktisch voor onze neus een kip geslacht en op de toonbank gesmeten, op de andere hoek snuffelt een vrouwtje voor de vitrine met uitgestalde gevilde cavia’s naar het mooiste exemplaar. Kijk je weer een andere kant op, dan zie je een meester muziekles geven aan Peruaanse straatkinderen. Op een andere hoek worden de schoenen van rijke Peruanen en toeristen gepoetst, en ligt een bedelaar op de grond te slapen. Je kan hier uren op een terras of stoep gaan zitten kijken naar alles wat er aan je voorbij trekt en om je heen afspeelt.

De extreme uitersten van het land komen niet alleen tot uitdrukking in het verschil tussen arm en rijk. De temperatuur kent ook een behoorlijk verschil hier in de bergen. In de ochtend en middag loopt de temperatuur op tot wel bijna 30 graden en moet je, door de hoogte en felle zon, smeren als een gek om er na een uur niet als een kreeftje uit te zien. Na 6 uur s’ avonds daalt te temperatuur vrij snel en koelt het s’ nachts af tot -1 graden, zodat je, ondanks je dikke sokken, bibberend in bed ligt. En dan te bedenken dat we bijna 3 dagen geleden nog in onze bikini op het strand lagen...