Zon, zee en beroving

We zijn na 2 dagen Lima doorgereisd naar het Noorden van Peru. Met Lan Airways hadden we een goede vlucht van 2 uur, en werden opgewacht door onze hotelshuttlebus. We kwamen in centrum van Piura aan. Het was daar lekker druk met veel mensen die in kleine winkeltjes en restaurants rondliepen. We maakten samen nog een rondje door de stad, het voelde wel safe en gezellig. We aten wat bij een Peruaanse chinees. Wonderlijk genoeg heb je hier veel van dat soort restaurants en ze hebben nog vegetarisch eten ook. We dronken ook onze eerste Pisco, een soort beroemd Peruaans mixdrankje, wat Emmeline vooral gruwelijk vies vond.

De volgende ochtend met een soort aftandse minitaxi volgeladen met onze tassen naar het busstation. Er werd op internet al gewaarschuwd dat er veel gestolen werd op zulke plekken.
Maar er waren allemaal bewakers, een soort incheck als bij luchthaven, en verder weinig reizigers, dus we vonden al dat alles een beetje overdreven werd. Voelde allemaal wel goed aan. Voor de zekerheid toch maar de eigenaar van bungalowparkje gevraagd om ons te komen halen. Bleek een Zwitser te zijn die met Peruaanse was getrouwd. Bovenop een soort berg boven Mancora had hij zelf zijn bedrijfje gebouwd. Een hostel met allemaal geschakelde bungalowtjes. Het zag er beeldig uit met terrasje en hangmat. Enthousiast begonnen we ons in te richten en het gezellige dorpje te verkennen.

Nog ook gevraagd of het veilig was, en ons werd verzekerd dat als we op de gebaande paden bleven er niets aan de hand was. We genoten dus van zon, zee, gegrilde visjes en zeiden ten elkaar hoe heerlijk het was om nu een paar dagen uit te rusten van reizen.

Helaas werden we die nacht beroofd van vooral Emmeline`s spullen-telefoon, tasje met geld en visa/bank kaart. Gelukkig had ik in de middag al bedacht dat we onze paspoorten ergens moesten verstoppen. Iets waar we toen superblij om waren. Je begint hier in Peru niets zonder je paspoort. Zelfs voor een buskaartje moet je een paspoort laten zien. Dat de bureaucratie hier enorm is ondervonden we ook tijdens de aangifte op politiebureau die 5 uur duurde. De Zwitserse bungaloweigenaar vertelde dat de politie hier corrupt is, en misschien zelfs wel met deze berovingen van toeristen te maken heeft. We zouden het nu gewoon gaan geloven. In die uren dat we er zaten kregen we niet eens een glaasje water!

Enfin, shit happens, en we proberen weer onze draai te vinden, en er bovenop te komen. Hoe het precies is gegaan vertellen we wel als we terug zijn in Nederland. We weten in ieder geval nu wel dat we samen supergoed in gillen zijn, en dat we daardoor waarschijnlijk nog mijn spullen hebben kunnen redden.

We namen in de ochtend gelijk een bus naar kleiner plaatsje verderop. Nu verblijven we in Vichayito. Een resortachtig plaatsje waar behalve superstrand en zee niets te beleven is, en het veilig schijnt te zijn. Nu horen we alle gruwelverhalen over Mancora en de criminaliteit. We duiken dus maar even onder in het Peruaanse plattelands leven.
Ik geef het verslag weer even door aan Emmeline:

'Everything’s gonna be alright' zingt Bob Marley ons toe vanuit de speakers van een artistiek Peruaans cafétje, en hij heeft gelijk; een paar ons lichter bepakt en enkele afkickverschijnselen rijker, pakken we de draad weer op en vervolgen we onze reis.

Vanuit Mancora hebben we een bus genomen naar een strandplaatsje ongeveer 10 km verderop, Los Organos. Daar hadden we een hostel met zwembadje gereserveerd waar we weer even helemaal tot rust konden komen. Aangekomen bij het busstation belden we het hostel. Hostel overboekt. Stonden we dan. We hadden onze hele ochtend op het politiebureau doorgebracht waar men een werktempo uit de oertijd hanteerde terwijl er zo inefficiënt als mogelijk een aangifte in elkaar werd geknutseld. Het was allemaal zo onwerkelijk geweest dat het leek alsof we in een slechte B-film waren beland.

Maar goed, als je op reis gaat moet je bereid zijn risico’s te durven nemen, tegenslagen horen daar nu eenmaal ook bij. Zodoende regelden we, in ons beste Spaans, met de eigenaar van het hostel een tuktuk die ons in ieder geval naar het hostel zou brengen. We zouden ter plekke wel verder kijken. Het hostel lag net buiten het dorpje en werd gerund door Peruaanse jongen uit Lima. Er bleek gewoon plek te zijn en we waren van harte welkom. De benauwende sfeer van Mancora, die we die ochtend zo sterk voelden, maakte plaats voor een openhartige en relaxte atmosfeer. Alle deuren en ramen stonden hier gewoon de hele dag wagenwijd open, ze hadden geen bewaking en iedereen liet gewoon z’n belangrijke spullen overal rondslingeren. Peru is een land van contrasten, dat hebben we al wel gemerkt.

De volgende dag hebben we opnieuw onze tassen gepakt en zijn we per tuktuk over een hobbelige zandweg verplaatst naar een accommodatie pal aan het strand en een heerlijk zwembad voor de deur. Hier hobbelden we wat heen en weer tussen zee, zwembad en huisje en probeerden we, naast relaxen, zo min mogelijk te doen. Dat is niet zo’n grote opgave, er is hier namelijk helemaal niks. Er is hier welgeteld één café waar je (vieze) koffie kan drinken. Er zijn geen restaurants, voor eten moet je binnenlopen bij een hotel met restaurant, waarvan sommigen keukens maar enkele uren per dag geopend zijn. We zijn nog steeds niet helemaal achter de Peruaanse etenstijden, aangezien Peruanen ongeveer de héle dag door aan het eten zijn, maar dan vooral veel vette snacks. Verder is er één mini supermarktje met ongeveer 15 soorten producten waarvan er 13 suikerhoudend zijn. Met enige moeite kan je daar van de winkelbediende in kwestie een flesje spa rood ontfutselen, zo waren we in staat de eerste dag koffie met bubbels te brouwen. Wanneer je die vervolgens in de vroege ochtend op het strand opdrinkt, geniet je daar ook nog van.

Hoewel we de afgelopen week een hele donkere en lelijkere kant van Peru hebben leren kennen, en we nu als twee kleine eekhoorntjes constant onze belangrijke spullen + geld overal verspreid tussen onze bagage verstoppen (en vervolgens natuurlijk vergeten waar we dit allemaal verstopt hebben, hoe je jezelf al niet bezig kunt houden), kunnen we langzaam ook de schoonheid en schittering van dit land weer ervaren. Grapjes maken over wat ons is overkomen, kunnen we ook al weer. Peruanen houden erg van eten en het vrouwelijke ideaalbeeld in Peru verschilt behoorlijk met Europese maatstaven. De eerste dagen hebben we ons vooral afgevraagd of het vruchtbaarheidsgehalte hier nou zo hoog lag, we zagen namelijk zoveel (hoog)zwangere vrouwen, maar blijkbaar zijn vrouwen hier gewoon een beetje dik. Grinnikend zeggen wij dus tegen elkaar dat we genoeg kleren bij ons hebben om ook zo’n pens te creëren, om er vervolgens belangrijke spullen in te stoppen. Vallen we tenminste niet zo op.

Verder genieten we van de verse vis in lokale restaurantjes in Los Organos, wandelen wat over het strand, lezen veel en drinken we tijdens zonsondergang wijntjes op het strand terwijl we Spaanse woordjes oefenen. Als de rest van Peru hetzelfde taalniveau Engels hanteert als hier (lees: geen woord!) zal ons Spaans niveau de komende weken misschien nog wel redelijk gaan verbeteren. Met handen en voeten, enkele Spaanse woorden en non-verbale communicatie komen we een heel eind.

Met enkele praktische zinnetjes in ons hoofd gestampt lukt het aardig om in restaurantjes eten te bestellen dat we ook nog werkelijk willen opeten. Soms gaat het alleen nog wel een beetje mis, denk je dat je een visschotel hebt besteld en krijg je een halve kilo vlees onder je neus geschoven. Ik eet dat sowieso niet, en Mandy moet daar ook niet zoveel van hebben. Alsof ze onze teleurgestelde gezichten vanaf een afstandje al had aanschouwd kwam er gelukkig in een mum van tijd een oud Peruaans zwerver vrouwtje aan geschuifeld dat ons probeerde te verleiden met een dopje zelf gebrouwen coca-thee uit een plastic flesje. Verleidelijk inspecteerde ze ons bord vol vlees en toen wij gebaarden dat ze wel een hapje mocht, toverde ze een plastic zakje tevoorschijn om vervolgens het complete bord in het zakje te laten verdwijnen. Aan haar tevreden gezicht te zien hadden we haar hele dag goedgemaakt.

Tot zo ver ons Peruaanse avontuur.

Groetjes voor nu, we zullen snel weer een update online gooien (dan hopelijk met iets minder spannende avonturen).