Spirit of Bali

Het is gelukt, we hebben Bali uiteindelijk bereikt.
Het viel niet mee om mij los te rukken van de Gili eilanden. Ik heb ze alle drie goed leren kennen, en er bleek echt groot verschil. Op het grootste eiland Trawangan kwam Aiso met speedboot aan.
Doordat ik net van het kleinste eiland Meno kwam had ik mij niet gerealiseerd dat er wel 50 speedboten aankomen in zo`n haven. Meno is zo kleinschalig en wat primitief dat de haven van Trawangan erg vreselijk leek.
Gelukkig was Emmeline komen helpen zoeken, en vond ook inderdaad in alle drukte haar eigen vader.
Zij verbleef weer ergens in een hostel, en wij hadden een plekje aan de andere kant van het eiland. Bleek mooi rustig en bij klein (erg) Indonesisch dorpje. Voor Aiso wel allemaal schakelen. De eerste dag al vreselijk verbrandt, en nog vermoeid van Jet lag.

Maar het eilandleven is relaxed, voordat je het weet is het alweer cocktailtijd bij de sunset op het strand...
We fietsten, snorkelden, wandelden en trokken dagje op met zijn collega die ook op het eiland was, en verhuisden naar volgende adressen.
Doordat het hoogseizoen is kan je vaak maar 2 dagen ergens terecht. Voor mij niet zo erg, want ik hou wel van afwisseling, maar voor Aiso wel een inspanning in de warmte.
Ik kreeg in een huisje s` nachts 2 schorpioentjes op mijn hoofd. Kwamen zo uit het bamboe dak gevallen. Wel even schrikken, en ook raar om zulke enge beestjes in je bed te hebben. Maar gelukkig ben ik er niet zo bang van. We trokken ze door de wc en sliepen verder.
Het blijft raar dat je overal de enorme tegenstellingen ervaart tussen het westerse moderne leven, en het primitievere Indonesische wat waarschijnlijk nog hetzelfde ongeveer is als 50 jaar geleden. Op Trawangan heb je super moderne en mooie hotels en clubs (het is een echt uitgaanseiland), maar je hebt er dus ook dat dorpje vol beesten, stof, rotzooi en hutjes. Helaas moesten we er s àvonds in het pikdonker door heen.

We sliepen nog 2 nachten op Gili Meno in een huisje bij het strand, en namen toen de speedboot naar Bali
Je koopt dan een ticket waar al vervoer naar je volgend adres bij zit.
Het lijkt dan van te voren in de Hollandse denktrant zoiets van een simpele optelsom-2 uurtjes boot, uurtje met vervoer, dan zijn we er ongeveer om 1 uur in de middag. Ondertussen weet ik al dat het helaas nooit zo gaat. We deden er uiteindelijk 7 uur over, en hadden nog geluk dat we de buschauffeur konden omkopen om ons adres op te zoeken en ons voor de deur af te zetten.

Bali bleek na bijna 2 weken rustig eiland leven met fietsen en paard en wagen een soort mega verkeersopeenhoping.
Je kruipt in een soort file van auto`s en brommertjes over het eiland.
Onze bestemming was Ubud, waar de reisgidsen lovend over schrijven als een soort spiritueel centrum.
In eerste instantie was dat teleurstellend. Zoveel kitch, drukte, toerisme, en decadentie. Maar de andere kant van Bali is er toch al snel ook te ontdekken.
We hebben een appartementje ongeveer 2 km uit het centrum, en kijken uit over de rijstvelden en horen het beekje onder ons klateren. De eerste avond gingen we op zoek naar centrum en liepen helemaal verkeerd. Iemand waar we de weg uiteindelijk aan vroegen, pakte zijn auto en bracht ons voor klein bedrag weg. Zouden wij in Nederland niet zo snel doen met verdwaalde toeristen-zou wel aardig zijn!

Nu hebben we zelf transport. Met een scootertje zoeven we door stille dorpjes, en vergapen ons aan de prachtige natuur van tropisch wouden en uitgestrekte rijstvelden. Bijzonder zijn alle tempeltjes. Het lijkt bijna wel alsof iedereen hier in zijn eigen tempelcomplexje woont. Constant is iedereen aan het offeren, en zelfs brommertjes krijgen s òchtends een offerpakketje op hun zadel zodat je er een veilige rit op kan maken.
Dus het spirituele sijpelt ook bij ons wel een beetje binnen, zo rijdend en kijkend naar het dagelijkse leven.
Er wonen hier allerlei kunstenaars-schilders maar ook veel houtbewerkers. De beelden die ze maken zijn gigantisch. Maar er zijn ook meubilair en kunstzinnige objecten. Misschien dat de mensen door zo anders afgestemd te zijn op natuur en religie ook meer in staat tot het maken van zulke kunstwerken.

Ons appartementje is bij een Indonesische familie die ook op de binnenplaats hun eigen tempeltjes heeft. Ze noemen het hier homestay, en is veel leuker dan in een hotel zitten.
In de ochtend komt de oma het ontbijt brengen. We blijven hier nog 3 dagen en rijden dan door naar Sanur (kust), en dan is het einde alweer in zicht. Emmeline en ik gaan op de terugweg nog het weekend naar Singapore. Aiso vliegt terug naar huis.
Ergens deze week komt Emmeline nog langs in Ubud. Ze is ook op Bali, maar zit in Kuta. Dat is het uitgaans gebied voor jongeren en party animals.
Wij houden het maar bij de tempeltjes en af en toe een Balinees of Australisch wijntje (5 euro per glas).